Αρκετές φορές συμβαίνει και ένα δόντι χωρίς να είναι χαλασμένο εμφανώς εξωτερικά, ή χωρίς να πονάει καθόλου ,να έχει υποστεί νέκρωση στον πολφό (στην “ζωντανή ουσία“ που βρίσκεται στο εσωτερικό του) και αυτό μπορεί να συμβεί από διάφορες γνωστές αιτίες ,χωρίς καν να έχει περάσει προηγουμένως από το στάδιο του πόνου. Ο μαλακός αυτός ιστός που αποτελείται από νεύρα ,αγγεία,συνδετικά κύτταρα, καθώς βρίσκεται σχετικά απομονωμένος κάτω από τα σκληρά , ανένδοτα τοιχώματα του δοντιού,είναι ευάλωτος να υποστεί βλάβη (φλεγμονή) όταν εκτεθεί σε μικρόβια,σε χημικά , θερμικά ή μηχανικά ερεθίσματα. Όταν δημιουργηθεί φλεγμονή μέσα στον πολφό ,τότε αυτό δεν είναι αναστρέψιμο , δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει από μόνο του,και θα καταλήξει σε νέκρωση.
Βέβαια πριν συμβεί αυτό συνήθως μας ειδοποιεί με έντονο συνεχόμενο πόνο ,οπότε είναι η κλασσική αιτία που μας οδηγεί στον οδοντίατρο. Κάποιες φορές όμως, όπως είπαμε παραπάνω, ο πολφός εκφυλίζεται με αργό ρυθμό και νεκρώνεται χωρίς να μας ειδοποιήσει πρώτα. Όταν ο πολφός νεκρωθεί , αναπτύσσονται ταχύτατα μικρόβια και έτσι το περιεχόμενο του δοντιού γίνεται έντονα μολυσματικό. Αυτή η “κούφια κοιλότητα“ που βρίσκεται εσωτερικά στο δόντι και φιλοξενεί τον πολφό επικοινωνεί με το κόκαλο της γνάθου μας και κατ`επέκταση με τον οργανισμό μας μέσω μιας μικρής τρυπίτσας που βρίσκεται στο άκρο κάθε ρίζας αλλά και μέσω άλλων μικροσκοπικών οπών που βρίσκονται συνήθως στα πλάγια τοιχώματα των ριζών του δοντιού.
Έτσι η “μόλυνση“ επεκτείνεται γρήγορα έξω απ`το δόντι ,στο κόκαλο και δημιουργείται το απόστημα. Κάτω από κάποιες συνθήκες ,είναι δυνατόν το απόστημα να εξελιχθεί σαν χρόνιο και όχι σαν οξύ που πονάμε έντονα και είμαστε πρησμένοι. Έτσι αναπτύσσεται “ύπουλα “ και εσωτερικά ,με δραστηριότητα κυρίως αναερόβιων μικροβίων ,προκαλώντας ολοένα και μεγαλύτερη καταστροφή στο οστό της γνάθου και ολοένα επικινδυνότερη λοίμωξη με συνέπειες στην γενική μας υγεία,εκτός από την απώλεια δοντιών.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το δόντι χρειάζεται ενδοδοντική θεραπεία (απονεύρωση) ,όπως και σε περίπτωση που το δόντι μας πονάει πολύ ,και μάλιστα το πιθανότερο είναι το στάδιο της “ζημιάς“ να είναι πιο προχωρημένο ,οπότε και η θεραπεία πιο εξειδικευμένη και ενδεχομένως με μικρότερα ποσοστά επιτυχίας.
ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΔΟΝΤΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΝΕΚΡΟΥ ΠΟΛΦΟΥ , Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΟΣΤΟΥ,ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΧΡΟΝΙΟΥ ΑΠΟΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ.
Ο οδοντίατρος χρησιμοποιεί διαγνωστικά την ακτινογραφία ,τον έλεγχο ζωτικότητας του πολφού , και μπορεί να ανακαλύψει ότι ένα δόντι θέλει απονεύρωση χωρίς αυτό να έχει δώσει πόνο.
Μετά το ξεκίνημα μιας ενδοδοντικής θεραπείας (απονεύρωσης) , ειδικά αν προΰπαρχε νέκρωση και μικροβιακή δραστηριότητα έξω από το δόντι (στο οστό), τότε είναι δυνατόν από τις πρώτες κιόλας ώρες να αναπτυχθούν καινούρια μικρόβια (αερόβια) και εκεί που υπήρχε μια “κρυφή“ χρόνια φλεγμονή που μπορεί και να μην πονούσε , να έχουμε μια αναζοπύρωση,μια οξεία έξαρση της φλεγμονής που να δημιουργήσει έντονο πόνο , ίσως και πρήξιμο και θορυβώδη γενικά συμπτώματα. Τηρώντας σωστά τα στάδια της θεραπείας ο γιατρός, υπάρχει χαμηλή πιθανότητα να συμβεί αυτό , όμως υπάρχει !.Η διάρκεια των συμπτωμάτων δεν είναι μεγάλη και καλυπτόμαστε με παυσίπονα και κάποιες φορές και με αντιβίωση περιμένοντας αυτά τα πολύ δικαιολογημένα συμπτώματα να περάσουν.
ΑΡΑ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΔΟΝΤΙ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ,ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΞΑΡΧΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΒΑΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤ`ΑΝΑΓΚΗ ΟΤΙ Ο ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΛΑΘΟΣ Η ΟΤΙ ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ.
